ijdelheid

Ik heb het altijd een enorm ijdel ding gevonden, het bijhouden van een reisdagboek en met name een op deze website. Net of al die Thailand reisjes, paramaribo stages, exotische vakantie liefdes zoveel van elkaar verschillen. De foto's van potige blonde Nederlanders in Thailand of Aruba met hun nieuwe vlam vliegen je om de oren. Lekker lurken uit een bucket met verf op je gezicht en de volgende dag luieren in een hangmat totdat de Hollandse dames dezelfde kleur als hun roze H&M bikini hebben.

Ach, bij mij is het ook gaan kriebelen, misschien vanwege een teveel aan tijd, gebrekkig geheugen of om mijn vrienden te verbazen. Hoewel ik er niet vanuit gaat dat iemand anders dit leest dan Emmy.
Dus voor mijn online status als kosmopoliet hoef ik het niet te doen.

Een maand in New York alweer, van Manhattan naar Bedford-Stuyvesant. Vier deuren, acht sloten en dan ben ik eindelijk binnen. Het is een 'black neighborhood', soul op elke straathoek, een jong meisje bij de metro verkoopt 'Ice cold water, come and get ya, ice cold water! Zet er een beat onder en een nieuwe soul ster is geboren, elke voorbij razende auto lijkt voorzien van een instant rap-artiest, 'that-thing van Lauryn Hill is mijn hoofd niet uit te slaan en elke toko die je binnenkomt heeft de volumeknop op maximaal staan. Een wijk, die niet van stilte houdt. Dit is dan ook het enige wat dit deel van Brooklyn deelt met Manhattan, lawaai maar beiden zingen een ander lied.


Over een week is het alweer juli en daarom ben ik opzoek naar een nieuw onderkomen. Ik zou hier kunnen blijven maar na 2 weken met vier mensen op een kamer is privacy plotseling een luxegoed geworden. Ik sta te springen om weer te kunnen genieten van mijn zelfverkozen loneliness. Op de een of andere manier klinkt het ontmoeten van reizende jongeren thuis zoekend op airbnb altijd een stuk leuker dan wanneer je de mensen ook daadwerkelijk ontmoet. De 'fantastische' host, zoals meneer wordt aangeprezen op airbnb heeft in het echt wat autistische trekjes en wat mij betreft zit het ook niet helemaal goed als je 32 bent en telkens 4 tot 6 mensen in je appartement hebt wandelen. Het kan een financiele reden hebben (dit moet rond de 250 euro per nacht opbrengen, er zijn prostituees die het hem niet nadoen) of mijnheer kan niet alleen zijn. En ik heb een hekel aan mensen die niet alleen kunnen zijn, als diegene het al niet met zichzelf uithoudt dan ik al helemaal niet. Aan dit syndroom leed ook N. een Australisch meisje die ik in dit 'selfmade hostel' heb ontmoet. Ze wist zelf niet wat ze wilde gaan doen ( In NY, hoe is het mogelijk) en besloot met mij mee te gaan naar the cloysters, een vestiging van het MOMA, uptown Manhattan, een prachtige plek. Het was een mooie dag en van mij mocht N. wel mee. Wanneer iemand zich zo opdringt ga ik er vanuit dat diegene wel iets leuks te vertellen heeft, waarom wil je anders perse samen ergens naar toe gaan? Om 1 uur zwijgend in de metro te zitten? N. blijkbaar dus wel...

Het eerste appartement wat ik bezocht was in Williamsburg, een vlot meisje bewoont dit samen met haar kat en paal. Ze doet aan paaldansen, kan ik in ieder geval iets van haar leren.

Mijn 2e bezichtiging was een puur financiele keuze, de kamer zou maar 400$ per maand zijn en dat zou betekenen dat ik nog ruim genoeg geld zou overhouden voor absint cocktails en oesters. Het appartement was nog dieper gelegen in Brooklyn en het zou wederom een gedeelde kamer zijn, maar met wat extra cocktails zou ik hier wat beter mee om kunnen gaan dacht ik zo.
Ik belde aan bij nummer 1430, Nostrand av, Gwwrqzvjlkrjk deed de deur open, een kleine blonde jongen met prethoofd. Ik dacht dat deze Russische jonge man (vandaar de gekke naam) een extra kamer had waar hij een stuk of 3 mensen zou laten slapen. Eenmaal in het appartement merkte ik aan de hoeveelheid schoenen en vooral aan de hoeveelheid geur uit de schoenen dat dit niet het geval was. Ik weet niet precies hoeveel kamers en hoeveel mensen per kamer maar een stuk of 10 mensen teveel om legaal te zijn. Che catastrofe...

Op de terug weg zat ik in de bus tegenover een jong meisje van een jaar of 3, 4. Nouja meisje, ik heb nog nooit zo'n dik kind gezien, ik werd overwelmd door een gevoel van medelijden en fascinatie. Haar dikke worstenvingertjes hielden een barbie vast en wanneer ik haar aankeek stopte ze haar dikke middelvinger in haar mond en bleef me express lang aanstaren, haar kroezige staarten, vieze shirt, uitdagende blik, het boeide me mateloos. Het contrast met de barbie had niet groter kunnen zijn. Bij het uitstappen wende ik nog een belerende en boze blik naar haar moeder, echter leek die er geen erg in te hebben.

Wat kamer betreft: Williamsburg its gonna be.

XOXO