Art & Hampton

De bezoekjes aan vernissages beginnen zijn vruchten af te werpen. Vorige week waren er twee nieuwe exposities @ Madison Av. In Perrotin & Dominique Levy. De galerie Perrotin was snel gevonden, een goed uitziende groep mensen stond voor de gallery, in de ene hand een wijntje en in de andere een sigaret (waarschijnlijk Fransen) en bij de ingehuurde broodjeskar was het rustig. Een beetje onwennig bewoog ik mij -gemiddeld 20 cm boven de massa uitstekend door mijn hakken- door de ruimte, snel de ruimte scannend merkte ik dat de meeste mensen meer geïnteresseerd waren in elkaars outfit dan in de kunst. Deze onoplettendheid zorgde ervoor dat mijn buurvrouw tegen een kunstwerk aanstootte (kunstwerk: de Amerikaanse vlag gemaakt van glazen potjes met pepers, uhm ja, discutabel) zodat er een potje op de grond viel, met een blos zette ze het potje terug op zijn plaatst en verdween uit de ruimte. Een moment van herkenning en leedvermaak.
Kronkelend over de vloer van de galerie was een slang van verschillende kleine vrachtautotjes te zien met stenen in de 'achterbak', beter kan ik t niet uitleggen. Er moest over 'het werk' heen gestapt worden om naar de andere kant van de gallery te gaan.
Om mij heen werd Frans en Engels gesproken, wat mij opviel was de hoeveelheid jonge bezoekers, een mix van Olivia Palermo's en getatoeëerde, nonchalant uitziende 'kunstenaars'. Kunstenaars tussen aanhalingstekens omdat het gewoon hip is om jezelf kunstenaar te noemen in NY, dus iedereen doet t. Wanneer mensen mij vroegen of ik kunstenaar was en ik antwoordde dat ik geen talent had voor het maken van kunst en daardoor maar kunstgeschiedenis ben gaan studeren, werd ik vol medelijden aangekeken. 'Never give up your dreams' is het motto.
Tijd voor wijn; helaas ging de bar net voor mijn neus 'dicht', na een kort gesprekje met een dame in de lift werd tijd voor wijn; tijd om naar huis te gaan. Met een glimp van de contemporary art world of NY in mijn hoofd gaf dat mij meer vertrouwen voor de andere openingen die week. Nu ken ik de setting, what to wear, how to behave en ik moest niet vergeten te 'socializen'.
Een paar dagen later was er een opening in Bushwick, het alternatieve, kunstzinnige en rauwere deel van Brooklyn. Een totaal andere setting dan de Upper East galleries. Kijkend naar een werk van een net afgestudeerde 'Parsons' student zegt iemand tegen mij ''So you crossed the river'', meewarrig keek ik de man aan en uiteindelijk snapte ik dat hij mij had opgemerkt bij een opening eerder die week. Gelukkig was mijn aanwezigheid niet geheel onopgemerkt gebleven.

Een dag later het volgende art event: Art Hamptons, drie uur met het openbaar vervoer, maar met als doel het leren kennen van de contemporary art world moest ik hier heen. Om 8am was ik de deur uit en onderweg haalde ik nog een bagel, niet gewend aan de bagel en topping keuze kies ik in een klein moment van stress altijd de raarste combinaties, ditmaal stond ik buiten met een blueberry bagel met gebakken ei en avocado... De blik van de cassiere sprak boekdelen.

Art Hamptons, de eerste galerie op de fair was meteen een success, de Anna Zorina Gallery, de galerie van een op en top kunsthistorica, slank, intelligent, beetje uit de hoogte, goed gekleed maar niet uitbundig, een bob line en met een talent om andere dom te laten voelen indien ze een kunstenaar niet kennen, 'But of course you know him, right.' Er hing kunst van Alexander Kaletski, schilderingen gemaakt op karton, krachtig, kleurrijk en met veel referenties naar de moderne maatschappij. Na een leuk gesprek met de gallerina en de kunstenaar liep ik vol goede moed de beurs af, geen Nederlandse galleries, veel 3d kunst, sculpturen en 3d paintings, naakt, bewerkte foto's en pop-art.

Eenmaal buiten kwam ik tot de ontdekking dat op het grasveld naast de fair een polowedstrijd gaande was. Polo, kunst en wijn @ Hamptons, helemaal prima. Een uur later werd het nog beter toen de opbouw van de jaarlijkst 'Hamptons tea dance' begon, een jaarlijks gay event.
De foute hits van het gay event lonkten en lachend naar de security kwam ik het terein op zonder de 175 dollar hoeven te betalen, love going 'Dutch'. Er was voldoende wijn en hapjes om mijn hele avond mee te vullen maar iets in mij besloot toch nog een 2e ronde te maken op de fair. Gelukkig maar want ik raakte in gesprek met een eigenaar van een galerie in Parijs, een paar grappen later zat ik voor ik het wist in de auto met de Parijse delegatie van de fair om uiteten te gaan in the Hamptons en daarna door naar de besloten after. Netwerken is het beste wanneer de wijn rijkelijk vloeit en een baantje of stage bij galerie Vivendi @ Place des Vosges was dan ook snel geregeld voor volgend jaar.

De autorit naar de after voelde ver en bestond uit smalle donkere wegen, 'als Karin dit toch wist', haar bezorgde woorden over kidnappingen spookten door mijn hoofd. Enfin, ik ben er nog.

De after was voor kunstenaars, vermogende dealers en gallery houders en vond plaats in een villa in South Hampton. De villa was modern ingericht met kunst uit de Vogelsang gallerie, wat een samenwerking verraadde. Ondanks het donker waren de glinsteringen van het enorme zwembad te zien vanaf de veranda en onthulde de bomen verderop de grootte van de tuin. pas mal!
Deze avond werd ik gecharmeerd van de band tussen de galerie houders en (contemporaine) kunstenaars, een vaak warme vriendschap met respect en vertrouwen. Ze hebben elkaar nodig en een gesprek met Alex ( Vivendi gallerie) leert mij dat ookal vind hij een kunstenaar nog zo goed wanneer zijn karakter hem niet aanstaat leidt dit niet tot een samenwerking. Ce n'est pas possible.

Na een aantal uurtjes dansen, cocktails drinken, handjes schudden, 'I love Amsterdam' aanhoren en kunst gesprekken is het feest ten einde. Een paar villas verderop was er een feestje van de owners van Instagram en nu ik dit typ weet ik niet meer waarom ik daar niet meer heen gegaan ben. Waarschijnlijk hadden mijn 50+ companions daar weinig behoefte aan. En zo kwam er een einde aan een heel bijzondere avond.

De volgende dag nam ik afscheid van de Parijzenaren en besloot ik naar het strand te gaan. Een lichte kater deed mij verlangen naar een bagel en in de strandtent was mijn keuze voor een kaneelbagel met creamcheese snel gemaakt, mijn smaakkeuze blijft verassend.

Dat de Hamptons 'tyfus' (je m'excuse) duur is kwam ik al snel achter, een uurtje een fiets huren is 60 dollar en na een taxirit van 5 minuten ben je 20 dollar lichter. Maar een bezoekje aan het gooi in t kwadraat blijft een aanrader, de tropische vogels ( aangeschaft door de bewoners voor een exotische tint) vliegen je om de oren, de STOP! borden zijn niet rood met wit maar donkergroen zodat die niet zo clashen met de natuur (en geef ze eens ongelijk). Hoe hoger het hek voor het huis hoe 'belangrijker' de bewoner.
Gezien ik geen zin had in een 60 dollar taxi ritje ben ik gaan wandelen naar het treinstation, gelukkig kwam er na 5 minuten een 'elektrisch debielen wagentje' voorbij met een alleraardigste jongen die mij in dat wagentje nog een leuke sightseeing door de Hamptons heeft gegeven en mij daarna afzette op het station. Wat een heerlijk down to earth einde van zo'n high-end avond.